Dina
hiji peuting, mang udin geus meuli kulub suuk ti jalan, ngalaksanakeun kahayang
pamajikana, ceu Eha. Ari pas erek
balik di jalan poek mompolong, keueung euweuh angkot jeung ojeg. Maklum di
perkampungan.
Jadi
manehna nateh mapah we, da euweuh angkot jeung ojeg tea. Bari muringkak bulu
punuk mang udin sieuneun. Di jalan teh euweuh sasaha, loba tatangkalan.
Pas
harita keneh bari leumpang aya anu sada
“ngekk..
ngek.. ngek..” sadana sabari keukeureuseukan.
Si udin
reuwas bari nanya-nanya ka diri soranganna yen naon eta nu sada teh.
Prak
weh leumpang deui, pek teh aya nu sada deui
“ngek..ngek..ngek”
Manehna
nambah sieun, keur euwueh jelema teh aya anu sada wae. Langsung weh si udin leumpang rada gancangan, meh gera
nepi ka imah. Ari pek teh, beuki gancang mang udin lempang beuki narikan oge
eta anu sada teh.
“ngek..ngek..ngek..ngek”
Mang
udin nambah sieun, bet weh lumpat ngabeucir. Kulub suukna maruragan di jalan,
jeung deuih sada eta teh nambah ngagancangan jeung tarik.
“ngek..ngek..ngek..ngek..ngek”
Nepi
ka imah, mang udin gugurusukan bari ngadaregdeg macaan istigfar.
“aya
naon kang udin? Ngadaregdeg kitu?” ceuk ceu Eha bari sosorongot
“aya
jurig”
“dimana
jurig? Mana kulub suuk teh? Eta mah ning ngan keresek na wungkul?!”
“ieuh,
tadi teh kulub suukna maluragan di jalan. Kuring teh ngabecir lumpat aya anu
sada nunuturkeun wae, teuing naon atuh”
“ah,
ari kang udin! Tuh eta korong dina irung jadi sada! Sok lain ieu mah”
Tidak ada komentar:
Posting Komentar